ورود | ثبت نام
هتل ؛ فیلمی کمدی ساخته مسعود اطیابی و نویسندگی مشترک امیر برادران، مصطفی زندی و پیمان جزینی است که در سال 1402 اکران شد. در این فیلم پژمان جمشیدی، محسن کیایی، صدف اسپهبدی، مه‌لقا باقری، ریما رامین‌فر و غلامرضا نیکخواه ایفای نقش میکنند. فیلم هتل با استقبال پرشور مردم همراه شد و به فروش فوق‌العاده‌ای دست پیدا کرد. در این مقاله قصد داریم نگاهی تحلیلی به این فیلم داشته باشیم و در چند خط آن را بررسی کنیم. شما نیز اگر این فیلم را تماشا کرده‌اید نظر خود را راجع‌به آن با ما در میان بگذارید.
هتل یک کمدی پر از خنده است. مثل دیگر کمدی‌ها توقف‌پذیر نیست و لحظه‌به‌لحظه خنده‌دارتر میشود. فسیل که فاتح مقتدر گیشه شد و یک کمدی موفق دیگر در همین سال بود هم چنین لحظاتی را در قالب کمدی نداشت. فسیل اینگونه بود که یک سکانس نمایش داده میشد و در یک قطعه از مخاطب خنده میگرفت. سپس میرفت به سراغ باقی ماجرا و لحظه‌ای دیگر تا دوباره خنده بگیرد. فیلم هتل اما این‌چنین نیست! هنوز فرصت تمام‌شدن خنده اول را نمیدهد و لحظه طنز دیگری را به تصویر میکشد. یعنی خنده‌های بی‌وقفه مخاطب که در کمدی‌های موفق سال‌های اخیر کمتر مشاهده‌اش کردیم. مثلاً فیلم انفرادی یا دینامیت که از کارهای قبلی اطیابی بودند هم توانستند موفق ظاهر شوند اما هتل به شکل خاص‌تری مردم را به خنده انداخت. خنده که چه عرض کنیم، برای هتل بهتر است لفظ قهقهه را به کار ببریم!
«« همچنین بخوانید : نقد فیلم سینمایی گیج‌گاه به قلم محمدولی دارابی »»
هتل با لحظه‌های خنده‌دارش ضربه میزند. بعنوان مثال سکانسی که در اتاق پرو یک مانتوفروشی میگذرد و دردسر بزرگی برای رامین (شخصیت پژمان جمشیدی) شکل میگیرد از همین نوع کمدی بهره برده است. هر لحظه‌اش می‌خندیم و انتهای سکانس همان ضربه است. مخاطب انتظار دارد پایان‌بندی آن لحظه آرام بگیرد و تمام شود اما اتفاق تازه و واکنش خود پژمان جمشیدی یک طوفان به همراه دارد. تمام میشود و از مانتوفروشی بیرون می‌آید. بازهم گمان میکنیم که داستان آرام بگیرد اما لحظه کمدی دیگری خلق میشود و این روال تا آخرین لحظه فیلم ادامه دارد. این یعنی همان خنده‌های بی‌وقفه و کمدی ضربه‌زننده‌ای که اطیابی در هتل خیلی خوب به کار گرفته است.
انتخاب چنین بازیگرانی برای چنین داستانی خیلی منطقی بود. همه متناسب کاراکتر هستند و شخصیت شیرینی را بازی میکنند. صدف اسپهبدی در نقش سهیلا و ریما رامین‌فر در نقش عمه او ترکیب جذابی بودند و تقابل‌هایی که با رامین داشتند به شیرینی داستان می‌افزود. سایر بازیگران هم خوب بودند. به‌هرحال نقش خیلی چالش‌برانگیزی نبود که بخواهیم تحسین کنیم اما بد هم نبود که بخواهیم انتقاد کنیم. چراکه بازی بهتر از بازیگران فیلم هتل دیده‌ایم. محسن کیایی مگر نقش خوب کم داشته یا پژمان جمشیدی که از فوتبال به سینما آمده مگر خودش را بارها اثبات نکرده است؟ پس انتظار بازی خوب و منطقی از بازیگران خیلی طبیعی است و جای صحبت بیشتری ندارد. فقط می‌ماند بحث شیرینی دوچندان داستان به واسطه بازی بازیگران! در صدر آن هم پژمان جمشیدی که انگار برای بازیگری به دنیا آمده است.
پژمان جمشیدی بار کمدی فیلم را سنگین‌تر میکرد. اگر ماجرای اتفاق‌افتاده در یکی از سکانس‌ها (فرضاً همان اتاق پرو) را بخواهیم مرور کنیم قطعاً با واکنش‌های پژمان جمشیدی این کار را میکنیم و بار کمدی آن لحظه را به دلیل بازی شیرین او به خاطر می‌سپاریم. البته محسن کیایی هم چندین لحظه این‌مدلی داشت اما انصافاً پژمان جمشیدی چیز دیگری بود. مسئولیت بازی یک شخصیت شیرین در قالب یک کمدی پر از خنده فقط باید بر دوش او می‌بود. چون ظاهراً پس از چند سال فعالیت در سینما و تلویزیون، او رگ خواب مخاطب را به خوبی میداند و می‌فهمد که هر شخصیت کمدی را چگونه ایفا کند تا از مردم خنده بیشتری بگیرد. پژمان جمشیدی هنر کمدی را به بهترین شکل ممکن درک کرده و همین هم دلیل موفقیت اوست. حالا تعریف از کارهای جدی و اجتماعی او مثل علف‌زار بماند برای بعد!
بازیگران زن فیلم هم توانستند در بطن یک داستان کمدی موفق ظاهر شوند. هنوز هم خنده‌دار بودن داستان تا حد زیادی به دست بازیگران مرد آن است اما به تازگی بانوان سینما نیز بهتر در کمدی ظاهر میشوند و گهگاه خودشان خالق لحظه‌ای پر از خنده هستند. در این فیلم مه‌لقا باقری چندین بار از تماشاگر سینما خنده گرفت. صدف اسپهبدی و ریما رامین‌فر نیز در تقابل با پژمان جمشیدی کم نگذاشتند و گام‌به‌گام او همراه ماجرای کمدی فیلم بودند.
«« همچنین بخوانید : نقد فیلم سینمایی فسیل »»
پس باید قبول کنیم که با وجود انتظار بیشتر مخاطبان از لحظات کمدی بازیگران مرد، زنان هم پتانسیل این را دارند که یک فیلم سراسر خنده را بازی کنند و به آن قوت ببخشند. البته که در کمدی این روزهای سینما ما چنین انتظاری را داریم مگرنه قبلاً زنان توانمندی چه در سینما و چه در تلویزیون ثابت کردند میتوانند کمدی بازی کنند و حتی باعث بهبود داستان شوند.
فیلم هتل از ساختار مدور استفاده کرده و مثل یک بومرنگ در انتها به همان لحظه ابتدایی بازمی‌گردد اما نه در آغاز و نه در پایان‌بندی منطق درست و درمانی برای فیلم ساخته نشده و ضعف بزرگی برای این فیلم به حساب می‌آید. انگار خود نویسندگان هم رشته این همه دردسر و چالش را گم کرده‌اند و نمی‌دانند چگونه جمع کنند تا پایانی منطقی را بسازند. به همین دلیل در پایان فقط کمی تنش بین کاراکترها مشاهده میشود و سپس کات میخورد به چند وقت بعد! تنها دلیل اینکه شاید مخاطبین چنین ضعفی را بازگو نمی‌کنند این است که در طول فیلم خیلی می‌خندند و به چنین چیزی اهمیت نمی‌دهند. البته پایان فیلم باز نیست و می‌توانیم متوجه خاتمه‌یافتن این همه چالش پردردسر شویم اما زنجیره وقایع برای خلق یک پایان‌بندی خوب پاره میشود و یک کات سینمایی میشود راه حل!
در مجموع فیلم هتل هر خوبی و بدی داشته باشد یا اگر به ادعای برخی ایده کپی داشته باشد ارزش تماشا را دارد. چراکه در دو ساعت تماشای این فیلم 80 درصدش را می‌خندید. حداقل در همین دو ساعت مطمئن باشید همه غم و غصه‌ها را فراموش می‌کنید. شما هم اگر این فیلم را تماشا کرده‌اید بگویید تا چه حدی با این نقد ما موافق هستید؟ با ما گفت‌وگو کنید!
